Zomaar een dag in de zomerschool

In de ochtend zijn we naar het raadhuis geweest waar de jongeren een les maatschappijleer kregen. Met als onderwerp: de Nederlandse democratie.

Al snel kregen we een opdracht om een plan te bedenken waar zowel vluchtelingen en niet vluchtelingen iets aan hebben. Dit mocht ongeveer 5000 euro kosten.

Nadat in groepjes was overlegd werd er verwacht dat de plannen werden gepresenteerd voor de microfoon, wat best eng is.

Zeker omdat de burgemeester was aangeschoven en alles noteerde en na afloop reacties gaf op de plannen.

Er was goed nagedacht en de groepjes kwamen met de volgende plannen:

een fietstocht door Nederland met Vluchtelingen en Nederlanders;

een scooter garage beginnen en dan meer mensen aannemen;

jongeren vrijwilligerswerk bij ouderen laten doen;

stage plekken om hier mee uit te zoeken wat je echt wilt studeren of wat voor welk je wil doen;

gratis zwemles voor iedereen die het niet zelf kan betalen;

een app om te kijken welke taallessen bij jou passen, zodat je sneller een opleiding kunt volgen en aan het werk kun.

De bedoeling was dat er voor 1 plan gekozen werd. Dus werd er druk overlegd om tot elkaar te komen. Er werd samengewerkt. Ideeën in elkaar geschoven.

Uiteindelijk stelde de burgemeester voor om tijdens de eindpresentatie met 1 plan te komen en dit te presenteren. Dit plan kan dan ingediend worden. En zal serieus behandeld worden. Enorm leuk dat ze zo serieus werden genomen , wel nog even een opdracht erbij, maar komt goed.

Vervolgens terug naar het cultuurgebouw snel een broodje eten en door naar Claus partyhouse waar we mochten bowlen.

Zelf was ik met een groep die met de bus ging en we liepen wat te aarzelen waar we de snelweg overstaken. Uiteindelijk bij een stoplicht omdat ik niet wist of er nog een tunneltje kwam.

Terwijl we langs het bos liepen zei een Syrische jongen: dit doet me aan mijn vlucht denken.

Toen liepen we ook langs de bossen en we waren bang wisten niet of we het zouden overleven omdat we geen water of eten hadden.

De kinderen huilden de hele tijd en op een gegeven moment huilde een vader van 2 kinderen ook omdat hij bang was dat zijn kinderen dood zouden gaan.

We moesten de ouderen ook steeds meer ondersteunen, maar gelukkig zagen we op een berg een kerk en daar kregen we water en toen liepen we weer door.

Zo hebben we 2 weken gelopen ik was 14 jaar en alleen. Ik ken nog steeds mensen die in Hongarije in de gevangenis zitten omdat Hongarije ons niet wil.

Ik heb hem bedankt voor het delen van zijn verhaal en dat in de 15 jaar die ik bij VluchtelingenWerk werk, niemand eerder zijn vluchtverhaal met me gedeeld had en ik er ook niet naar durf te vragen. Hij vertelde dat hij er nooit over praat omdat het zo’n verdrietig verhaal is en ik heb hem aangeraden er toch wel over te praten omdat hij te jong is om de rest van zijn leven hier alleen mee rond te blijven lopen.

Zijn verhaal raakte me enorm en kijkend naar de jongeren terwijl ze bowlden, de meeste voor het eerst en met zoveel plezier vroeg ik me af wie en hoeveel van hen ook zo’n tocht hebben doorstaan.

Door elke activiteit lijken ze jonger te worden en weer meer vertrouwen in het leven terug te vinden.

Ik wilde deze  ervaring graag delen.